Nie jestem Barackiem Obamą. Nie jestem Billem Clintonem.
Obaj prezentują się ze swobodą, która bardzo przemawia do słuchaczy/-ek. Lecz ja jestem w związku małżeńskim z jednym z nich i pracowałam dla drugiego, więc wiem jak ciężko pracują, by osiągnąć tę swobodę. To nie jest coś, co po prostu mają. Pracują nad swoimi wypowiedziami i ćwiczą je przed wystąpieniami. Nie chodzi o to, że próbują być kimś, kim nie są. Chodzi o to, że bycie sobą w najlepszy możliwy sposób to ciężka praca. Musisz komunikować się w taki sposób, by ludzie mogli powiedzieć „ok, kupuję ją”. A to może być trudniejsze, jeśli jesteś kobietą. Bo kto stanowi dla ciebie wzór? Jeśli chcesz kandydować do Senatu lub walczyć o prezydenturę, większość z twoich wzorów osobowych to mężczyźni. I to co działa u nich, nie będzie działać u ciebie. Kobiety są postrzegane w inny sposób. To nie jest coś złego. To po prostu fakt. Właściwie to trochę zabawne.
Chodzę na różne wydarzenia i tam przede mną na mównicę wychodzą mężczyźni. I oni będą grzmieli swoje postulaty i krzyczeli o tym, jak mamy wygrać wybory, a ludzie będą zachwyceni. Chciałabym robić tak samo, bo zależy mi na tych samych sprawach. Nauczyłam się jednak, że moje wystąpienia nie mogą być tak płomienne. Lubię silnie gestykulować, lecz to okazuje się trochę zbyt przerażające dla odbiorców/-czyń. Nie mogę też zbyt często podnosić głosu. Okazuje się to być „zbyt głośne” lub „zbyt piskliwe” albo „zbyt to”, „zbyt tamto”. Co jest zabawne, ponieważ zawsze mam wrażenie, że osoby w pierwszym rzędzie to uwielbiają.
Hillary Clinton
Źródło: Humans of New York
Tłumaczenie: Agnieszka Biela
tłumaczenie ukazało sie na stronie Agnieszka Biela – trenerka WenDo
Fot: Veni, Flickr