Źródło: Bustle
Autorka: Gina M. Florio – pisarka i podróżująca instruktorka jogi
Definicje:
White feminism/Biały Feminizm – feminizm, który rażąco pozostawia niezauważonymi troski i problemy women
of color/kobiet koloru.
Women of color/Kobiety koloru – kobiety należące do grupy rasowej innej niż biała.
7 rzeczy, które feministki koloru chcą powiedzieć białym feministkom
Gorzką prawdą jest, że białe feministki są uprzywilejowane w sposób, z którym feministki koloru nie mogą się utożsamiać i nie jest to ich wina. Tak, niektóre białe feministki nie zdają sobie sprawy z własnego przywileju i jest to złe. Jednak nasze społeczeństwo również jest winne udając, że stosunki rasowe w USA są bardziej zaawansowane niż w rzeczywistości.
Jako osoba rasy mieszanej nie mogę patrzeć na białe kobiety występujące jako rzeczniczki teorii feministycznych, które tworzyły kobiety koloru. Na bardziej osobistym poziomie, byłam świadkinią sytuacji, w których pracowite
nie-białe kobiety z mojej rodziny zderzały się z systemowymi uprzedzeniami, których większość białych kobiet nigdy nie zrozumie, takich jak: słabej jakości opieka zdrowotna czy nisko płatne prace, które nie dają nadziei na awans.
Wiem, że nie mogę w pojedynkę rozwiązać wszystkich konfliktów w środowisku feministycznym, ale mogę przekazać te siedem rzeczy, które feministka koloru chciałaby powiedzieć białym kobietom.
- Historia feminizmu n
![2]()
aznaczona jest rasizmem.
Niektóre z najbardziej znanych amerykańskich feministek niestety były rasistkami. Na początku XX wieku, Elizabeth Cady Stanton, liderka amerykańskiego ruchu sufrażystek, była oburzona faktem, że białe kobiety nie mają prawa głosu, podczas gdy „zwyrodniałym czarnym mężczyznom” dano możliwość ustawienia się
w kolejce do urn. Inna sufrażystka, Frances Willard, odmówiła wsparcia protestu na rzecz zaprzestania kary linczu na południu, bo uważała, że czarni mężczyźni byli pijanym zagrożeniem i wszyscy odpowiadali za gwałcenie białych kobiet.
Ponadto, białe kobiety organizujące marsze równości w Waszyngtonie bezczelnie zażądały by czarne sufrażystki szły na końcu ich parad. W rezultacie, niektóre czarne kobiety zdecydowały się nie iść na marsz w ogóle, odmawiając udziału w kolejnej formie segregacji.
- Biały feminizm jest faktem.
Biały Feminizm marginalizuje kobiety koloru. Biały Feminizm nie daje feministkom koloru przestrzeni do dyskusji o tym jak rasowa nierówność jest związana z nierównością płci. Stale przypomina nam, że standardem urody w naszej kulturze pozostaje szczupła biała blondynka.
Biały Feminizm jest obecny w środowisku akademickim,
w Hollywood, w naszym rządzie, a także w Internecie.
Poza wykluczaniem z feminizmu kobiet koloru, wyklucza również nieheteroseksualne oraz niepełnosprawne kobiety.
- Wszystkie jesteśmy odpowiedzialne za budowanie bardziej otwartego feminizmu.
Łatwo oskarżać kobiety takie jak Miley Cyrus i Lena Dunham o promowanie Białego Feminizmu w mediach,
ale wskazywanie palcami nie ułatwi postępu ruchu feministycznego. Dużo lepszym sposobem w jaki feministki mogą spędzać czas jest wspólnie dążenie do zwalczenia dyskryminacji wewnątrz ruchu.
Często uprzywilejowane kobiety nawet nie zdają sobie sprawy, że wyłączają inne marginalizowane grupy.
To nie jest usprawiedliwienie dla ich zachowania, ale to jest szansa dla kobiet koloru, żeby uczciwie powiedzieć uprzywilejowanym feministkom, jak ich brak samoświadomości wpływa na inne kobiety. Pomagając sobie nawzajem zrozumieć, że kobiety różnych ras, orientacji seksualnych i statusów socjoekonomicznych doświadczają nierówności płci na inne sposoby, wszystkie możemy stać się bardziej zintegrowane.
- Niektóre kobiety koloru nie czują się komfortowo nazywane feministkami.
Ze względu na napięcia między nimi a Białym Feminizmem nie powinno nikogo zaskoczyć, że wiele kobiet koloru niechętnie identyfikuje się jako feministki. To nie znaczy, że nie lobbujemy na rzecz równych praw; po prostu nie możemy ignorować wspomnianego już rasizmu w historii ruchu. Co ważniejsze, jesteśmy hiper-świadome szkodliwego dyskursu, który powstał w głównym nurcie feminizmu i słusznie martwi nas fakt, że brak naszych praw obywatelskich jest w dużej mierze wciąż ignorowany.
Nic w tym nowego. W 1980 roku – gdy blada blondynka Gloria Steinem została twarzą głównego nurtu feminizmu – kobiety koloru tworzyły wówczas ruchy womanist i mujerista, w odpowiedzi na pominięcie ich obecności
w feminizmie. W swojej książce Search Of Our Mothers’ Garden,
Alice Walker zdefiniowała „womanist” jako czarną feministkę lub feministkę koloru. Następnie termin mujerista (które powstało od hiszpańskiego słowa oznaczającego kobietę – mujer) został przyjęty przez latynoskie kobiety jako „zajęcie ich przestrzeni wśród białych feministek”.
Oba te ruchy do dziś mają swoje zwolenniczki. Jednakże wiele feministek koloru nie identyfikuje się również z tymi grupami przez co czują, że w ogóle nie mają swojego miejsca w ruchu feministycznym.
- Nasza walka jest inna niż wasza.
Sytuacja heterose
ksualnej, białej amerykańskiej kobiety z klasy średniej jest inna niż sytuacja niewykształconej, homoseksualnej amerykanki koloru. Podczas gdy pierwsza walczy o równą płacę i płatny urlop macierzyński, druga bardziej skupia się na zatrzymaniu skupionej na rasie brutalności policji, pozyskiwanie funduszy na miejskie szkoły publiczne i wypracowanie bardziej kompleksowych programów leczenia HIV.
W eseju „For Salonie”, Brittney Cooper, profesora Women’s and Gender Studies oraz Africana Studies na Uniwesytecie Rutger’a, stawia to takiej
w perspektywie. Zwraca uwagę, że feministki skupiają się na równości, podczas gdy feministki koloru (zwłaszcza czarne feministki) walczą
z niesprawiedliwością. Pisze: „Jeden rodzaj feminizmu skupia się na prawach, które pomogą kobietom w pełni zintegrować się
z istniejącym systemem amerykańskim. Drugi rozpoznaje podstawowe błędy w tym systemie i chce jego kompletnej przemiany.”
Dopóki wszystkie nie zrozumiemy tej różnicy i nie znajdziemy wspólnej drogi by połączyć oba te cele wiele kobiet koloru nie będzie chciało identyfikować się jako feministki.
- Chcemy być usłyszane
Tak jak napisała Ijeoma Oluo w prowokacyjnym tekście dla Ravishly, kiedy kobiety koloru mówią szczerze o rasie
i feminizmie, jesteśmy albo pomijane albo mówi się nam, że „nasze skargi prowadzą do podziałów” i że powinnyśmy skupić się na „prawdziwym wrogu”. Innymi słowy, nie powinnyśmy mówić o tym, jak nierówności rasowe
i nierówności płciowe są ze sobą powiązane. Przykładowo, gdy Nicki Minaj wykorzystała Twittera jako platformę do zwrócenia uwagi na brak reprezentacji czarnych kobiet w nominacjach VMA 2015, Miley Cyrus powiedziała
The New York Times, że „to nie było zbyt uprzejme z jej strony”.
Jednak bardziej niepokojące od niedoreprezentowania kobiet koloru w mediach, jest fakt, że czarne i latynoskie kobiety są nieproporcjonalnie biedne i otrzymują bardzo mało pomocy publicznej oraz to, że czarne kobiety są trzy razy bardziej narażone na śmierć w czasie porodu niż białe kobiety.
Narzucanie kobietom koloru milczenia o tym jak nierówność rasowa wpływa na ich życie będzie utrzymywać podziały w ruchu feministycznym.
- Nie chcemy żeby za nas mówić
Zdecydowana większość pisarek, działaczek i celebrytek reprezentujących feminizm to białe uprzywilejowane kobiety. Pomyśl o słynnym przemówieniu Patrici Arquette na ubiegłorocznej ceremonii Oscarów albo o Emmie Watson jako ambasadorce kampanii He For She. Nie jest tak, że te kobiety nie robią dobrych rzeczy, ale kobiety koloru nie mogą dłużej ignorować faktu, że nie są równo reprezentowane w naszym społeczeństwie i w ruchu feministycznym.
W pamiętnej debacie o białości feminizmu pomiędzy Rebeccą Traister i Judith Shulevitz, dwóch redaktorek New Republic, Traister zwróciła uwagę jak ironicznym jest fakt, że obie uczestniczki to białe, wykształcone kobiety
z Nowego Jorku.
Niezależnie od ich dobrych intencji, białe feministki nie powinny być jedynymi feministki mówiącymi o kobietach koloru. Zasługujemy na platformę, z której możemy dyskutować o tym jak nasza rasa wpływa na nasz feminizm i zasługujemy na włączenie do głównego nurtu ruchu feminizmu. Kropka.
Tłumaczenie: Julia Maciocha
Korekta: Klaudia Głowacz